Διαζύγιο και οικογενειακή στέγη
Σε περίπτωση διάστασης και διαζυγίου, ζήτημα γεννάται σχετικά με την τύχη της συζυγικής κατοικίας. Ως συζυγική κατοικία εννοούμε το ακίνητο, είτε μισθωμένο είτε ιδιοκτησίας του ενός ή και των δύο συζύγων είτε ιδιοκτησίας τρίτου προσώπου, το οποίο χρησιμεύει για την κύρια διαμονή των συζύγων, όπου οι τελευταίοι διάγουν από κοινού τον συζυγικό τους βίο.
Διαζύγιο και οικογενειακή στέγη
Σε περίπτωση λοιπόν διάστασης, θα πρέπει να επιλυθεί το ζήτημα του ποιος εκ των δύο θα συνεχίσει να διαμένει εντός της οικίας αυτής. Τα πράγματα είναι αρκετά ξεκάθαρα όταν δεν υπάρχουν ανήλικα τέκνα και σαφώς περιπλέκονται όταν έχουν αποκτηθεί ανήλικα τέκνα κατά τη διάρκεια του γάμου. Κριτήριο στην τελευταία περίπτωση για την απόφαση των συζύγων είναι να προταχθεί το συμφέρον των ανηλίκων τέκνων, που σαφώς είναι να παραμείνουν στην οικογενειακή στέγη, όπου έχουν μεγαλώσει και όπου νιώθουν σιγουριά και ασφάλεια, έχουν αναπτύξει συναισθηματικούς δεσμούς με τη γειτονιά και τους οικείους του και έχουν συνηθίσει. Σε περίπτωση λοιπόν που αναλάβει ο ένας εκ των δύο γονέων την επιμέλειά τους, αυτός θα πρέπει να παραμείνει στη συζυγική εστία των ανηλίκων τέκνων μαζί τους μέχρι την ενηλικίωσή τους, για λόγους επιείκειας και λαμβανομένων πάντα υπόψη των εκάστοτε συνθηκών και του συμφέροντος του τέκνου, ανεξαρτήτως του ιδιοκτησιακού καθεστώτος αναφορικά με το ακίνητο. Κάτι τέτοιο προβλέπεται ρητώς και από τον νόμο (ΑΚ 1393 εδ.α΄και β΄), σύμφωνα με τον οποίο σε περίπτωση διακοπής της συμβίωσης, το δικαστήριο μπορεί, εφόσον το επιβάλλουν λόγοι επιείκειας ενόψει των ειδικών συνθηκών του καθενός από τους συζύγους και του συμφέροντος των τέκνων, να παραχωρήσει στον ένα σύζυγο την αποκλειστική χρήση ολοκλήρου ή τμήματος του ακινήτου που χρησιμεύει για κύρια διαμονή των ιδίων (οικογενειακή στέγη), ανεξάρτητα από το ποιος από αυτούς είναι κύριος ή έχει απέναντι στον κύριο το δικαίωμα της χρήσης του.
Έτσι λοιπόν παύει να ισχύει η προβλεπόμενη από τον νόμο (ΑΚ 1386) υποχρέωση για συμβίωση και γεννάται η δυνατότητα έγερσης αίτησης ασφαλιστικών μέτρων ή αγωγής για τη ρύθμιση της οικογενειακής στέγης κατά παρέκκλιση από τις γενικές διατάξεις του εμπραγμάτου και του ενοχικού δικαίου. Σ’ αυτήν την περίπτωση ωστόσο θα πρέπει να τονιστεί ότι σε περίπτωση αμετάκλητης λύσης του γάμου η απόφαση που ρυθμίζει την χρήση της οικογενειακής στέγης παύει να ισχύει αυτοδικαίως, αν δεν ζητηθεί τροποποίησή της, οπότε εφεξής οι σχέσεις των συζύγων αναφορικά με την κυριότητα, τη νομή και τα χρήση του ακινήτου, που συνιστούσε έως τώρα οικογενειακή στέγη, διέπονται από τις γενικές διατάξεις του εμπραγμάτου και του ενοχικού δικαίου.